ΕΡΕΥΝΑ: Ιστορίες για τις κρίσεις χρέους

   ΕΡΕΥΝΑ    

 Μια έρευνα του paratiritis.gr για την ιστορία των κρίσεων μέσα στα χρόνια. Οι πολιτικές, οι «σωτήρες» και οι επιπτώσεις απο τις ΗΠΑ του 19ου αιώνα στην Λατινική Αμερική και την Ελλάδα. Αποκλειστικά στο Κόκκινο.
Χρέος: Μία ιστορία πολιτικής χειραγώγησης και ασύδοτης κερδοσκοπίας από λίγους και ακραίας φτώχειας για τους πολλούς

Του Γ. Τριποταμιανού 

από τον paratiritis.gr

Αν κάποιος θελήσει να μελετήσει τις κρίσεις χρέους τους τελευταίους δύο αιώνες, θα ανακαλύψει συγκλονιστικές ομοιότητες.

Οι πρωταγωνιστές οι ίδιοι : πολιτικοί, τραπεζίτες, ομολογιούχοι, αξιολογητές και ξένοι σωτήρες.. .

Η μεθοδολογία επαναλαμβάνεται : ευνοϊκό οικονομικό περιβάλλον για υπερδανεισμό, ένα μικρό διάστημα εικονικής ευημερίας, αύξηση του κόστους δανεισμού, δημοσιονομική κρίση και αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους, βολικές κυβερνήσεις που ζητούν την αρωγή του ΔΝΤ (μέχρι την εμπλοκή της ΕΕ) ...

Οι επιπτώσεις των συνταγών αντιμετώπισής της, εμφανίζουν μία ανατριχιαστική ταύτιση καθώς :

Οι λίγοι επωφελούνται και αποκομίζουν μυθώδοι κέρδη από : Την αναδιανομή πλούτου, την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας, την αδίστακτη κερδοσκοπία απο πολυεθνικές, αλλά και από τοπικές πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες, τον πλουτισμό της ντόπιας ηγετικής, αλλά και της γραφειοκρατικής κάστας, που στηρίζουν τα «προγράμματα μεταρρυθμίσεων που θα βγάλουν την χώρα από την κρίση», τα υπερκέρδη που αποκομίζει μία δράκα συμβούλων που «πουλάνε» τεχνογνωσία για την εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» και οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι παρακλάδια τραπεζών(ντόπιων και ξένων), πολυεθνικών αλλά και «γνωστοί» των ...ηγετών...

Οι πολλοί οδηγούνται στην οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική απαξίωση, που προκαλείται απο την ανεργία, την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τη δραστική μείωση των κοινωνικών δαπανών, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση της εγκληματικότητας, την εξαφάνιση των στοιχειωδών κοινωνικών υποδομών...

Τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι ηγεσίες προκειμένου να επιβάλλουν τις «μεταρρυθμίσεις» και να αντιμετωπίσουν όσους αντιτίθενται σε αυτές, είναι ταυτόσημα. Για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Αργεντινής Δε λα Ρούα, «κατήγγειλε» τους εξαθλιωμένους αργεντίνους που είχαν βγεί στους δρόμους, ότι είχαν οργανωθεί από «εχθρούς της Δημοκρατίας ». Κάτι αντίστοιχο δηλώνει ο Ραχοϊ, αλλά και οι δικοί μας ...

Οι «σωτήρες» παντού οι ίδιοι: Οι κυβερνήσεις των χωρών από τις οποίες προέρχονταν οι ομολογιούχοι κατά τον 19ο αιώνα και τα «μακρυά χέρια» τους (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και συλλογικοί φορείς συνασπισμών χωρών, όπως προσφάτως η ΕΕ και η ΕΚΤ) στις πιο πρόσφατες κρίσεις χρέους...

Οι πολιτικές πανομοιότυπες: Εσωτερική υποτίμηση, Πώληση δημόσιου πλούτου, Συρρίκνωση κοινωνικών και –γενικότερα-δημοσίων δαπανών...

Αν σε όλα αυτά προστεθούν τα κερδοσκοπικά παιγνίδια, το πολιτικό και το διπλωματικό παρασκήνιο αλλά και το παγκόσμιο γεωπολιτικό παιγνίδι, τότε έχετε μία πλήρη εικόνα όλων των περιπτώσεων χρεωκοπίας που έχουν καταγραφεί στην παγκόσμια οικονομική ιστορία από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.

Λες και όλες λειτουργούσαν με βάση ένα εγχειρίδιο στο οποίο αριθμημένα εικονίδια απεικόνιζαν με λεπτομερή σκίτσα κάθε φάση του δράματος. Στην κρίση χρέους του ευρωπαϊκού Νότου όμως, το εγχειρίδιο εμπλουτίστηκε με καινούργια σκίτσα, καθώς οι συντάκτες-σκιτσογράφοι το προσάρμοσαν στα νέα δεδομένα που αντιμετώπιζαν τα λάθη, τις αβλεψίες και τις παραλείψεις που έγιναν στις προηγούμενες κρίσεις και είχαν ως αποτέλεσμα οι λαοί να απελευθερωθούν απο το βρόγχο που τους είχαν περάσει στο λαιμό οι δανειστές.

Στην κρίση χρέους του ευρωπαϊκού Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος), το νομικό οπλοστάσιο των χρεωμένων κρατών είχε προηγουμένως αποδυναμωθεί, καθώς σε μεγάλο βαθμό είχε υποκατασταθεί απο την κοινοτική νομοθεσία. Το ίδιο ίσχυσε και με το εύρος των εξουσιών, αλλά και των επιλογών των εθνικών κυβερνήσεων, καθώς συνθήκες με τους άλλους εταίρους μέλη της ΕΕ καθόριζαν, αλλά και περιέγραφαν το πλαίσιο εντός του οποίου μπορούσαν να κινηθούν. Μάαστριχτ, Δουβλίνο, Λισσαβόνα ...αλλά και συνθήκες κορυφής, όριζαν στην πραγματικότητα τα όρια της ανεξαρτησίας των κυβερνήσεων των χωρών μελών. Για παράδειγμα, η αρχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, τα όρια στα δημοσιονομικά ελλείμματα και στο χρέος, σε συνδυασμό με εκχώρηση του δικαιώματος άσκησης συναλλαγματικής πολιτικής, καθιστούσαν τα περιθώρια ελιγμών σχεδόν ανύπαρκτα, ενώ ταυτόχρονα παρείχαν στους διαχειριστές της κρίσης τα επιχειρήματα για να χαρακτηρίσουν όσους αμφισβητούσαν τις επιλογές τους : «εχθρούς της Δημοκρατίας» και «υμνητές του χάους». Υπό την έννοια αυτή, η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού Νότου αποτελεί μία αναβαθμισμένη εκδοχή της μέχρι τότε πρακτικής, αφού πριν να ξεσπάσει είχαν διασφαλιστεί οι απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι ανατροπής του σχεδιασμού. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία των κρίσεων, που η πολιτική χειραγώγηση- μέ τη χρήση δημοκρατικών μεθόδων - προηγήθηκε της οικονομικής «κατάκτησης», η οποία με τη σειρά της έχει προφανή στόχο τη στενή πολιτική εξάρτηση των κρατών-θυμάτων της κρίσης απο τους ισχυρούς.

΄Ετσι η κρίση χρέους στην ΕΕ φαίνεται ότι είναι το επιστέγασμα μίας εμπειρίας χρεωκοπιών δύο αιώνων, καθώς σε αυτήν ενσωματώνονται όλες οι ασφαλιστικές δικλείδες που εξασφαλίζουν την επιτυχία του σχεδίου των δανειστών, αλλά και οι τεράστιοι κίνδυνοι για τους εμπνευστές του, σε περίπτωση ανατροπής του σχεδιασμού τους. Αυτό μας επιτρέπει να σκεφτούμε ότι «ζούμε πραγματικά μεγάλες στιγμές», καθώς ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα ο χαμένος τα ...χάνει όλα-ή σχεδόν όλα.

Τον 19ο αιώνα

Στις αρχές του 19ου αιώνα κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, αθέτησαν τους όρους των δανείων που είχαν πάρει για την κατασκευή καναλιών. Στη συνέχεια είχαμε κρίσεις χρέους των χωρών της Λατινικής Αμερικής, με πιο σημαντική, την κρίση της Αργεντινής το 1890. Η χώρα δήλωσε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της.Τρία χρόνια αργότερα, στο κλαμπ των χρεωκοπημένων βρέθηκε και η Ελλάδα. Το 1893 η Ελλάδα που δανείζονταν προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις σε υποδομές χρεωκόπησε, καθώς βρέθηκε σε αδυναμία να εξυπηρετήσει το χρέος της.

Toν 20ο αιώνα 

Οι χρεωκοπίες του 20ου αιώνα ξεκίνησαν το 1917, με την άρνηση των μπολσεβίκων να εξυπηρετήσουν το χρέος που είχε συναφθεί κατά την περίοδο των τσάρων. Οι σοβαρότερες κρίσεις χρέους καταγράφηκαν στη δεκαετία του 1930, καθώς πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες (μεταξύ των οποίων και αρκετά από τα ευρωπαϊκά κράτη που προέκυψαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), αντιμετώπισαν προβλήματα πρόσβασης στις διεθνείς χρηματαγορές, καθώς οι αναπτυγμένες οικονομίες της εποχής αρνήθηκαν την χρηματοδότηση τους. Οι χρεωκοπίες του 1930 είχαν σαν αποτέλεσμα ο διεθνής ιδιωτικός δανεισμός προς τις αναπτυσσόμενες οικονομίες να ανασταλεί, μέχρι της αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τα πλεονάσματα που είχαν οι ανεπτυγμένες χώρες αλλά και οι χώρες του ΟΠΕΚ, άρχισαν να διοχετεύονται μέσω του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Όμως μαζί με την επαναφορά της ροής των δανείων, επέστρεψαν και οι χρεωκοπίες και οι κρίσεις χρέους. Η πρώτη μεγάλη κρίση χρέους ήταν η κρίση χρέους της Λατινικής Αμερικής, στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Ήδη, από τη δεκαετία του ΄70 το εξωτερικό χρέος των χωρών της Λατινικής Αμερικής άρχισε να συσσωρεύεται. Η χρηματοδότησή του δεν αντιμετώπιζε ιδιαίτερα προβλήματα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν οι ΗΠΑ ανέβασαν τα επιτόκια, ανατιμήθηκε το δολάριο και η παγκόσμια οικονομία μπήκε σε συνθήκες ύφεσης. Αυτό πυροδότησε τις διαδικασίες για την επερχόμενη κρίση χρέους. Η κρίση ξεκίνησε το 1982 από το Μεξικό και μεταδόθηκε στην Αργεντινή, τη Βραζιλία και τη Χιλή. Η κρίση διήρκεσε μία δεκαετία και η κατάσταση ομαλοποιήθηκε το 1992, όταν οι αμερικάνικες τράπεζες συμφώνησαν σε ένα πρόγραμμα ελάφρυνσης του εξωτερικού χρέους. Αρχικά συμφώνησαν με το Μεξικό (1990) και στη συνέχεια με τις Φιλιππίνες, την Κόστα Ρίκα, τη Βενεζουέλα και την Ουρουγουάη (1991). Τέλος, το 1992 έκλεισαν συμφωνίες ελάφρυνσης του χρέους, με την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Αυτή όμως ήταν η αρχή μίας μεγάλης περιπέτειας των χωρών της Λατινικής Αμερικής, καθώς οι διεθνείς τράπεζες, έχοντας μία τεράστια ρευστότητα, προχώρησαν σε μείωση των επιτοκίων και σε αναζήτηση νέων αγορών. Έτσι άρχισαν να δανείζουν πάλι, με αποτέλεσμα λίγο αργότερα να σημειωθεί νέα κρίση χρέους. Πρώτο θύμα ήταν πάλι το Μεξικό. Το 1994 οδηγήθηκε σε νέα κρίση χρέους και χρειάστηκε ένα δάνειο 50 δις. δολαρίων από τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ για να την αντιμετωπίσει.

Από τον 20ο στον 21ο αιώνα: Η κρίση της Αργεντινής

Επτά χρόνια αργότερα, η κρίση κτύπησε την Αργεντινή. Το Δεκέμβριο 2001, ξέσπασε μία νέα κρίση χρέους στη χώρα. Όμως, η κρίση χρέους της Αργεντινής, στην πραγματικότητα ξεκίνησε πολύ πίσω. Πάει στην εποχή της δικτατορίας του Βιντέλα.

Ο στρατηγός-Πρόεδρος Χόρχε Βιντέλα, ο υπουργός Οικονομίας Μαρτίνες Δε Λα Οζ, ένα στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην υπηρεσία του καθεστώτος, ο Ντάντε Σιμόνε, καθώς και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας, Ντομίνγκο Καβάγιο, κατέχουν τις κύριες θέσεις και εφαρμόζουν κατά γράμμα το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, το οποίο είχαν δρομολογήσει οι στρατηγοί..

Ο Καβάγιο, ήταν αρχιτέκτονας μιας « οικονομικής επανάστασης » με βάση τις «συμβουλές» της Ουάσικτον. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο ριζοσπαστικών της αμερικανικής ηπείρου: διάλυση του δημόσιου τομέα με απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, ιδιωτικοποιήσεις, φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και των εξωτερικών ανταλλαγών, αύξηση των επιτοκίων.

Ο Καβάγιο επινοεί το σύστημα μετατρεψιμότητας, μια σταθερή ισοτιμία ανάμεσα στο δολάριο και το πέσο -η οποία θα γίνει μέγγενη για τις εξαγωγές. Δηλαδή το 1991, εφαρμόστηκε μία συναλλαγματική πολιτική η οποία βασίζονταν σε ένα σκληρό πέσο του οποίου η ισοτιμία ήταν 1:1 με το δολάριο. Η διεθνής ύφεση του 2001, αλλά και τα προβλήματα τα οποία είχαν συσσωρευθεί με την εμμονική συναλλαγματική πολιτική, η οποία δεν επέτρεπε τη χρήση μίας ευέλικτης προσαρμογής ώστε να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της αργεντίνικης οικονομίας στο διεθνές εμπόριο, οδήγησε σε κρίση χρέους. Η χώρα οδεύει προς τον τέταρτο χρόνο ύφεσης, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κηρύξει πτώχευση και εκείνες που διατηρούν με δυσκολία τη δραστηριότητά τους, υποφέρουν από σημαντική τεχνολογική καθυστέρηση.

Ο κεντροαριστερός πρόεδρος Φερνάντο Δε Λα Ρούα, εκλέγεται στις 24 Οκτωβρίου 1999 και καλεί τον Καβάγιο στις 20 Μαρτίου 2001, ως σωτήρα. Είναι ο ίδιος Ντομίνγκο Καβάγιο από τον οποίο η κυβέρνηση του περονιστή Κάρλος Μένεμ ζητάει, το 1991, να αντιμετωπίσει τον υπερπληθωρισμό. Και ο ίδιος, που ήταν το δεξί χέρι του Βιντέλα.

Αυτός εξασφαλίζει από το Κοινοβούλιο ειδικές εξουσίες και καταφέρνει να ψηφιστεί, στις 30 Ιουλίου, ο «νόμος του μηδενικού ελλείμματος ». Ανάμεσα σε άλλα μέτρα, οι μισθοί των υπαλλήλων και ορισμένες συντάξεις μειώνονται κατά 13% τον Ιούλιο. Το σχέδιο του προϋπολογισμού του 2002 προβλέπει μείωση των δαπανών κατά 18,6% -9,2 δισεκατομμύρια δολάρια- σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2001. Η χώρα είναι «ο καλύτερος μαθητής του ΔΝΤ» και το 90% των τραπεζών της και το 40% της βιομηχανίας της είναι στα χέρια διεθνών κεφαλαίων. Από την αρχή της δεκαετίας του ’70, το εξωτερικό χρέος πέρασε από τα 7,6 στα 132 δισεκατομμύρια δολάρια (ορισμένες εκτιμήσεις το υπολογίζουν σε 155 δισεκατομμύρια δολάρια), για να μη μιλήσουμε για τα 40 δισεκατομμύρια δολάρια που εισπράχτηκαν από το κράτος λόγω των ιδιωτικοποιήσεων και τα οποία εξανεμίστηκαν.

Η περιουσία των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγετών, καθώς και της εργοδοσίας που έχει τοποθετηθεί στο εξωτερικό, έφτασε τα 120 δισεκατομμύρια δολάρια. Η κυβέρνηση, πιεσμένη από τις διεθνείς χρηματοοικονομικές προθεσμίες, καθώς η χώρα έπρεπε να καταβάλει 750 εκατομμύρια δολάρια πριν από το τέλος του 2001 και πάνω από 2 δισεκατομμύρια πριν από το τέλος Ιανουαρίου 2002, επέβαλε όριο στις τραπεζικές αναλήψεις των ιδιωτών «για να σταματήσει η φυγή κεφαλαίων» : οι Αργεντινοί δεν μπορούν πια να κάνουν ανάληψη ποσού μεγαλύτερου από 250 δολάρια την εβδομάδα σε ρευστό χρήμα από τον τραπεζικό λογαριασμό τους. Το μέτρο βέβαια νομοθετήθηκε, αφού οι μεγάλοι ντόπιοι και διεθνείς κερδοσκόποι είχαν βγάλει πάνω από 150 δισεκατομμύρια δολάρια από τη χώρα.

Εκμεταλλευόμενες την απόγνωση των πολιτών να εφοδιαστούν με ρευστό χρήμα, οι τράπεζες επέβαλαν τότε προμήθειες 40% σε πέσος και 29% σε δολάρια για τη χρήση πιστωτικών καρτών και ήταν διατεθειμένες να αυξήσουν αυτά τα ποσοστά . Και από την άλλη πλευρά: ποσοστό ανεργίας 20%, 14 εκατομμύρια άτομα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας -σ’ ένα σύνολο 37 εκατομμυρίων κατοίκων- απώλεια αγοραστικής δύναμης περίπου 50% σε πέντε χρόνια.Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), απορρίπτοντας στις 5 Δεκεμβρίου 2001, δάνειο 1,264 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αργεντινή κυβέρνηση, την καλύτερη μαθήτριά του, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με εξωτερικό χρέος 132 δισεκατομμυρίων δολαρίων, προκάλεσε στη χώρα μια κρίση πρωτοφανούς μεγέθους.

Στις 19 Δεκεμβρίου 2001, δεκάδες χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν αυθόρμητα στο δρόμο. Η μαζική εξέγερση ανατρέπει κατ’ αρχάς τον μισητό υπουργό Οικονομίας, στη συνέχεια ολόκληρη την κυβέρνηση και τελικά, στις 20 Δεκεμβρίου 2001, τον ίδιο τον πρόεδρο Δε Λα Ρούα, ο οποίος αναγκάζεται να υποβάλει την παραίτησή του αφού προηγουμένως «κατήγγειλε» ότι οι διαμαρτυρίες είχαν οργανωθεί από «εχθρούς της Δημοκρατίας». Ύστερα από τέσσερις μέρες θυελλωδών συσκέψεων, αποφασίστηκε ότι ο κυβερνήτης της επαρχίας Σαν Λουίς, Αδόλφο Ροντρίγκες Σάα, θα αναπληρώσει προσωρινά τον Πρόεδρο, μέχρι την παράδοση της εξουσίας στο νέο Πρόεδρο, που θα εκλεγεί σε ψηφοφορία που ορίστηκε για τις 3 Μαρτίου.

Η κρίση στην Βραζιλία

Η κρίση στην Βραζιλία που σημειώθηκε τα τρία τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '90 (1997-1999) έχει όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων κρίσεων: της Ασίας, της Ρωσίας και της Νότιας Αμερικής. Ένα νόμισμα, η ισοτιμία του οποίου είχε προσδεθεί με το δολάριο, υπερχρέωση της οικονομίας σε ξένο νόμισμα, πτώση των τιμών στις πρώτες ύλες απο τα έσοδα των οποίων ήταν εξαρτημένη η οικονομία, ανατίμηση του δολαρίου, δημοσιονομική κρίση και κρίση χρέους. Και αμέσως μετά έρχεται το ΔΝΤ με τα προγράμματα πώλησης του δημόσιου πλούτου (π.χ. η ιδιωτικοποίηση του οργανισμού τηλεπικοινωνιών τον καλοκαίρι του 1998), περιστολή των δημόσιων δαπανών, συρρίκνωση των εισοδημάτων και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Η αρχή του τέλους της κρίσης ξεκίνησε, όταν η κυβέρνηση της Βραζιλίας αποφάσισε να αποδεσμεύσει την ισοτιμία του ρεάλ απο το αμερικάνικο νόμισμα. Για την ιστορία να πούμε ότι ένα μήνα πριν την απόφαση για την αποδέσμευση της ισοτιμίας του βραζιλιάνικου νομίσματος από το δολάριο, είχε γίνει συμφωνία με το ΔΝΤ για ένα νέο προγραμμα "εξυγίανσης" έναντι ενός δανείου 41 δισ. δολ.που θα παρείχε το... ευαγές ίδρυμα.

Η Ασιατική κρίση

Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄90 ξεπήδησε μία νέα εστία. Η ασιατική κρίση χρέους εκδηλώθηκε τον Ιούλιο 1997, με την υποτίμηση του νομίσματος της Ταϋλάνδης.

Πολύ γρήγορα η κρίση μεταδόθηκε στη Μαλαισία και την Ινδονησία και τέλος έφτασε στη Νότια Κορέα. Η κρίση μεταδόθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ασία, καθώς επηρέασε και οικονομίες που δεν είχαν το μέγεθος των προβλημάτων της Ταϋλάνδης. Στη δίνη της βρέθηκαν το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη, η Νέα Ζηλανδία ακόμη και η Ιαπωνία. Η κρίση επίσης κτύπησε και άλλες αναδυόμενες οικονομίες, καθώς τα θύματά της έφτασαν μέχρι τη Ρωσία και τα άλλα νεοσύστατα κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Κλειδί για την κατανόηση της κρίσης στην Ανατολική Ασία, είναι η πρόσδεση των οικονομιών των χωρών αυτών με το δολάριο. Η ανατίμηση του δολαρίου που ξεκίνησε απο το 1995, ουσιαστικά έκανε την εξυπηρέτηση του χρέους δυσχερή, ενώ προκάλεσε συρρίκνωση των εξαγωγών στα έσοδα των οποίων ήταν απαραίτητα για τη διατήρηση μία ισορροπίας στην οικονομία. Παράλληλα οδήγησε στην κατάρρευση τραπεζών, οι οποίες ήταν υπερβολικά εκτεθειμένες στους συναλλαγματικούς κινδύνους, χωρίς να κάνουν τις απαραίτητες προβλέψεις.

Οι χώρες που βρέθηκαν στο επίκεντρο του σεισμού της Ασιατικής κρίσης (Ταϋλάνδη, Ινδονησία), αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τα προγράμματα του ΔΝΤ. Το πακέτο περιελάμβανε : υψηλά επιτόκια, δημοσιονομικές παρεμβάσεις και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (σ.σ. σας θυμίζει κάτι;). Εξαίρεση η Μαλαισία, η οποία εφάρμοσε ένα πρόγραμμα περιορισμού στις κινήσεις κεφαλαίου.

Οι επιπτώσεις από την εφαρμογή του προγράμματος του ΔΝΤ ήταν δραματικές. Οι οικονομίες των χωρών οι οποίες πριν την κρίση έτρεχαν με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 6%, μπήκαν σε βαθιά ύφεση. Η πιο ενδεικτική περίπτωση ήταν η Ινδονησία, καθώς η οικονομική κρίση έφερε πολιτική αστάθεια και κλυδωνισμό του τραπεζικού συστήματος. Η υποτίμηση του νομίσματος εκτιμάται σε 85% περίπου, ενώ όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας χρεωκόπησαν.

Τελικά η ασιατική κρίση διήρκησε δύο περίπου χρόνια, αλλά οι οικονομίες των χωρών που επλήγησαν από αυτήν δεν επανήλθαν στους ρυθμούς ανάπτυξης που είχαν πετύχει στα χρόνια που προηγήθηκαν. Ένα από τα αξιοσημείωτα της κρίσης είναι, ότι οι οίκοι αξιολόγησης λίγους μήνες πριν ξεσπάσει, είχαν προβεί στις καθιερωμένες αξιολογήσεις από τις οποίες είχαν καταλήξει ότι ο πιστωτικός κίνδυνος των χωρών αυτών ήταν ανύπαρκτος.

Η Ρωσική κρίση

Το 1998 ξέσπασε η οικονομική κρίση στη Ρωσία. Και στην περίπτωση αυτή, είχε ακολουθηθεί ακολουθηθεί μία πολιτική σταθερής ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος (ρούβλι). Η πτώση των τιμών του πετρελαίου (12-13 δολάρια το βαρέλι, έναντι 19 δολάρια κατα μέσο όρο το 1997), ήταν η θρυαλίδα που προκάλεσε την κρίση χρέους. Το ΔΝΤ, το καλοκαίρι του 1998 παρενέβη με τη χορήγηση δανείου θέτοντας , όπως συνηθίζει, λεόντειους όρους. Η εγκατάλειψη του κανόνα της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας (17 Αυγούστου) με την ταυτόχρονη διακοπή της εξυπηρέτησης των δανεικών της υποχρεώσεων, μπορεί να προκάλεσαν βραχυπρόθεσμα σημαντικά προβλήματα λόγω κυρίως της διολίσθησης του νομίσματος, αλλά μακροπρόθεσμα αποδείχθηκαν καταλυτικά για την περαιτέρω πορεία της ρωσικής οικονομίας. Στο μεταξύ όμως, στα προηγούμενα χρόνια είχε σημειωθεί μία πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα επιχείρηση ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας.

Ευρωπαϊκή κρίση χρέους

Η επόμενη στάση της κρίσης του χρέους ήταν στη Γηραιά Ήπειρο. Το έναυσμα δόθηκε με τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την ύφεση που επακολούθησε το 2009, η οποία έκανε δυσχερή την πρόσβαση στις διεθνείς χρηματαγορές και ενίσχυσε τις αμφιβολίες αναφορικά με τις δυνατότητές τους να εξυπηρετούν το εξωτερικό χρέος. Η κρίση εμπιστοσύνης εκδηλώθηκε (για διαφορετικές αιτίες στην κάθε μία) σε: Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, η κρίση προκλήθηκε από τα δημοσιονομικά προβλήματα, ενώ αντίθετα στην Ιρλανδία, την Ισπανία αλλά και την Κύπρο, το τραπεζικό σύστημα ήταν εκείνο που προκάλεσε την κρίση χρέους. Το ευρωπαϊκό μοντέλο της κρίσης έχει αρκετές ιδιαιτερότητες, σε σχέση τόσο με αυτό της Λατινικής Αμερικής, όσο και της Ασίας.

Στην κρίση του ευρωπαϊκού νότου, το «εργαλείο» δεν ήταν το δολάριο, αλλά το ευρώ και κυρίως στην ευρωπαϊκή κρίση δεν είχαν δικά τους νομίσματα. Αυτά είχαν ήδη καταργηθεί και τη θέση τους είχε το ...ενιαίο νόμισμα.

Φυσικά οι τεχνικές ήταν σε γενικές γραμμές ίδιες: η άφθονη ρευστότητα, σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος χρήματος, οδήγησαν σε αύξηση του δανεισμού σε ευρώ, ενώ ταυτόχρονα η καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος απέκλεισε τη δυνατότητα της χρήσης συναλλαγματικών εργαλείων (όπως έγινε σε Βραζιλία , Αργεντινή, Ρωσία και από ασιατικές χώρες). Ετσι, οι χώρες που επλήγησαν δεν είχαν τη δυνατότητα της υποτίμησης του νομίσματός τους (το οποίο είχε αντικατασταθεί από το ευρώ και τυχόν επιστροφή, θα είχε τεράστιο πολιτικό κόστος) και αυτό τις ανάγκασε να εφαρμόσουν πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης, με δραματικά αποτελέσματα, τα οποία αφορούν τη χρονική διάρκεια και την ένταση της ύφεσης. Παράλληλα, προκάλεσαν έντονα κοινωνικά προβλήματα, που απεικονίστηκαν στη θεαματική αύξηση της ανεργίας.

Μία ακόμα ιδιαιτερότητα της ευρωπαϊκής κρίσης ήταν, ότι η δυνατότητα που είχαν οι πληγείσες χώρες για θεσμικές προσαρμογές σε επιμέρους τομείς της οικονομικής , πολιτικής και κοινωνικής τους ζωής, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες, καθώς τα εθνικά τους δίκαια είχαν προσαρμοστεί και ακολουθούσαν το κοινοτικό δίκαιο και οποιαδήποτε παρέκκλιση θα είχε τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος. Παράλληλα, οι υπερεξουσίες των κοινοτικών οργάνων δυσχέραιναν την υιοθέτηση «εθνικών» πολιτικών σε επιμέρους θέματα, που καλύπτουν όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων ενός κράτους.

Στην πραγματικότητα , η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από ένα ασφυκτικό πλαίσιο υπερεθνικού ελέγχου, το οποίο ουσιαστικά αχρήστευε την αξιοποίηση της μέχρι στιγμής εκείνης, διεθνούς εμπειρίας.

Υπό το πρίσμα αυτό, η κρίση του ευρωπαϊκού νότου ουσιαστικά ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία των κρίσεων, καθώς οι μοναδικές ομοιότητες που έχει με τις προηγούμενες είναι οι επιπτώσεις της. Δηλαδή στην εξαθλίωση, στη διεύρυνση της ανισότητας, στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και στη συρρίκνωση μέχρι εξαφάνισης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Οι κρίσεις χρέους στην Ελλάδα

1893: Μία χρεωκοπία με διαπλοκή, κερδοσκοπία και ξένο παράγοντα

Η 10η Δεκεμβρίου 1893, για τους περισσότερους ‘Ελληνες δεν σημαίνει τίποτε. Και όμως, την ημέρα αυτή, ουσιαστικά ξεκίνησε η περιπλάνηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους στον αστερισμό των…πτωχεύσεων. Ο Χαρίλαος Τρικούπης, από το βήμα της Βουλής, ανακοίνωσε το ιστορικό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», κλείνοντας με τον τρόπο αυτό ένα κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας που περιλαμβάνει : μία πορεία υπερδανεισμού, δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ασύστολης κερδοσκοπίας από τους ξένους, αλλά και Έλληνες δανειστές, παρεμβάσεων των υπερδυνάμεων της εποχής για λογαριασμό των τραπεζιτών του, των ομολογιούχων υπηκόων τους, γεωπολιτικών παιγνιδιών, αλλά και μπόλικο παρασκήνιο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Η αλήθεια είναι ότι η πτώχευση του 1893 θυμίζει σε πολλά σημεία τη σημερινή κρίση. Τα αίτια που την προκάλεσαν, ο ρόλος του ξένου παράγοντα, οι πολιτικοί χειρισμοί στο εσωτερικό, η στάση των ξένων δανειστών και η στήριξη από τις κυβερνήσεις τους, ο ρόλος αλλά και η στάση των ελλήνων κεφαλαιούχων, οι ξένοι τεχνοκράτες και οι επιπτώσεις στο επίπεδο ζωής των ελλήνων, έχουν πολλά κοινά σημεία με τη σημερινή δεινή οικονομική κατάσταση.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Η ελληνική οικονομία πριν την κήρυξη της χρεωκοπίας είχε βρεθεί στη δίνη μίας διεθνούς οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε το 1871. Η διεθνής κρίση είχε τρία κομβικά σημεία: την κρίση της Γαλλίας, τη διετία 1882-1884, την κρίση των σιδηροδρόμων στις ΗΠΑ και την κρίση Μπάρινγκ στην Αγγλία. Οι επιπτώσεις στην Ελλάδα ήταν ανάλογες με αυτές που καταγράφηκαν στην πρόσφατη κρίση χρέους: σημειώθηκε κρίση στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε δημοσιονομική κρίση που μετατράπηκε στη συνέχεια σε κρίση χρέους. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού για μία δεκαετία (1883-1893) χρηματοδοτήθηκε μέσω δανεισμού. Στην πραγματικότητα, με το δανεισμό χρηματοδοτήθηκαν οι υπερμεγέθεις για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις, καθώς και οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Κοντολογίς, η χρηματοδότηση του ελλείμματος μεταφέρθηκε με τον τρόπο αυτό στις μελλοντικές γενιές.

Δεν τα έβλεπαν τα προβλήματα οι δανειστές; είναι το εύλογο ερώτημα για κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη. Η απάντηση και στην περίπτωση αυτή δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη που ισχύει σήμερα. Στην παγκόσμια αγορά κεφαλαίων, από το 1870 υπήρξε πλεονάζουσα ρευστότητα και ταυτόχρονα τα ελληνικά δάνεια πρόσφεραν όρους ασυγκρίτως καλύτερους σε σύγκριση με εκείνους που ίσχυαν στην αγορά. Για παράδειγμα, την περίοδο 1879-1893 συνήφθησαν εννέα δάνεια συνολικού ύψους (ονομαστική αξία) 640.000.000 χρυσών φράγκων. Η τιμή εκδόσεων όμως ήταν στο 72,68% της ονομαστική τιμής, με αποτέλεσμα στα ελληνικά ταμεία να μπούν 465.200.00 εκατομμύρια. Παράλληλα, το ονομαστικό επιτόκιο ήταν 4-6% (χαμηλό φαινομενικά, αλλά με τον συνυπολογισμό της διαφοράς μεταξύ ονομαστικής και πραγματικής τιμής έκδοσης ήταν τοκογλυφικό). Με τον τρόπο αυτό οι δανειστές έπαιρναν πίσω το αρχικό τους κεφάλαιο σε 10 χρόνια και για τα υπόλοιπα (η διάρκεια των δανείων ήταν 75-100 χρόνια) είχαν καθαρό κέρδος.

Ποιοί ήταν οι δανειστές; Ξένοι και Έλληνες. Υπήρχαν και ενδιάμεσοι, κυρίως Έλληνες με προεξέχοντα ένα σημερινό εθνικό ευεργέτη: τον Α. Συγγρό. Από τους ξένους ξεχώριζε η “HAMBRO and son” του Λονδίνου, η Copmtoir d΄Escompte de Paris (εκεί έπαιζε και ένας άλλος Έλληνας, ο Α. Βλαστός) και τέλος η γερμανική National bank fur Deutschland του Βερολίνου. Από εκεί και πέρα στο παιγνίδι έμπαιναν περιστασιακά : Societe Generale, Bangue General d ΄Εgypte, Bangue de Paris et des Payw-Bas (οι τρείς γαλλικές), Antiny Gibbs and Son (βρετανική) και Bleicaroden (γερμανική). Υπήρχαν και έλληνες κεφαλαιούχοι, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό, οι οποίοι μάλιστα αγόραζαν ελληνικά ομόλογα από το εξωτερικό, ώστε να εξασφαλίσουν τις εγγυήσεις που απολάμβαναν οι ξένοι και οι οποίες ήταν πιο ισχυρές σε σχέση με εκείνες που είχαν οι εγχώριοι ομολογιούχοι.

Φυσικά, το μοντέλο του δανεισμού δεν μπορούσε να διαρκέσει στο διηνεκές. Μία έκθεση (σαν και αυτή της Eurostat του 2010) άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και επιτάχυνε τη χρεωκοπία. Πρόκειται για την έκθεση του βρετανού ακολούθου Law προς τον Υπουργό Εξωτερικών της χώρας, η οποία συντάχθηκε τον Απρίλιο του 1893 και η οποία εκτός των άλλων επεσήμανε την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αυτή ήταν η κατάληξη ενός βωβού πολέμου με πολιτικό παρασκήνιο, διαπλοκή, παρεμβάσεων του ξένου παράγοντα, ανταγωνισμού των διεθνών δανειστών, που είχαν κατάληξη τη χρεωκοπία.

Ήδη, από το 1891 το ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε προβλήματα εξυπηρέτησης του χρέους. Οι γάλλοι δανειστές, έχοντας ως αιχμή του δόρατος τους Έλληνες Α. Βλαστό και Α. Συγγρό, απαίτησαν να τους παραχωρηθεί έναντι του δημοσίου χρέους το προνόμιο για την ίδρυση της «Τραπέζης του Κράτους», η οποία θα είχε εκδοτικό προνόμιο (δηλαδή κοπή χρήματος) και το μονοπωλιακό δικαίωμα για την είσπραξη ορισμένων δημοσίων προσόδων έναντι χρέους. Η κυβέρνηση Δηληγιάννη αρνήθηκε και τότε ξεκίνησε κερδοσκοπία σε βάρος της δραχμής και των ελληνικών ομολόγων.

Σε τρείς μήνες, η αξία των ελληνικών ομολόγων στη διεθνή χρηματαγορά έπεσε 10-12%. Ο Συγγρός προχώρησε και παραπέρα. Υπέβαλε ένα υπόμνημα στο βασιλιά Γεώργιο, στο οποίο έλεγε ότι η Κυβέρνηση οδηγούσε την Ελλάδα σε «οικονομικό όλεθρο» και γι’ αυτό θα έπρεπε να ανατραπεί. Ο βασιλιάς πείστηκε, ζήτησε την παραίτηση της Κυβέρνησης, η κυβέρνηση όμως όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά εξασφάλισε και την εμπιστοσύνη της Βουλής. Και ο Γεώργιος την έπαυσε το Φεβρουάριο του 1892. Φυσικά, υπήρχαν και οι δούρειοι ίπποι με την ταμπέλα των νέων πολιτικών δυνάμεων. Το όνομά του «Τρίτο Κόμμα» και υποστηρικτής και χρηματοδότης ο Συγγρός και η ομάδα του. Μάλιστα, σε στελέχη του δόθηκε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης με προφανή σκοπό τη βοήθεια στους Βλαστό και Συγγρό.

Εκλογές έγιναν τελικά στις 3 Μαϊου 1892, με νικητή τον Τρικούπη, ο οποίος χρησιμοποίησε το σύνθημα «Φυγή προς τα εμπρός». Και ενώ στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, η ένταση και η πόλωση κορυφώθηκε, με το πρόγραμμα λιτότητας που βασίζονταν στην υπερφορολόγηση και στη συρρίκνωση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, είχε ξεκινήσει ένας πόλεμος δανειστών. Οι Άγγλοι ήταν

διατεθειμένοι να χορηγήσουν και νέα δάνεια προκειμένου να στηρίξουν τον Τρικούπη. Αντίθετα οι Γάλλοι, επεδίωκαν τη χρεωκοπία, ώστε να υλοποιήσουν ευκολότερα τα σχέδια τους για την «Τράπεζα του Κράτους» και να αποκτήσουν τον έλεγχο στην κρατική περιουσία. Η κυβέρνηση του Τρικούπη, συμφώνησε με την αγγλική πλευρά, να σταλεί ένας τεχνοκράτης-αξιολογητής προκειμένου να ελέγξει τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας. Οι Γάλλοι αντέδρασαν και πέτυχαν να στείλουν το δικό τους αξιολογητή.

Ο άγγλος αξιολογητής, ο Εδουάρδος Λώ, γνωμοδότησε ότι η ελληνική οικονομία έχει υγιείς βάσεις. Ο γάλλος, ο Ρού, αμφισβήτησε τη γνωμοδότηση του Λώ και χάραξαν μία καινούργια στρατηγική: στο εσωτερικό κατηγορούσαν τον Τρικούπη ως χαλκευτή και στα Χρηματιστήρια του εξωτερικού διέδιδαν ότι «η Ελλάς φέρεται ως αναποφεύκτως προς χρεωκοπίαν». Η σπέκουλα του εξωτερικού μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, όπου βουλευτές του «Τρίτου Κόμματος» άρχισαν να λένε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πέραν της πτώχευσης. Παρόλα αυτά, οι άγγλοι κεφαλαιούχοι δέχθηκαν να χρηματοδοτήσουν το χρέος, παρέχοντας ένα δάνειο 3.500.000 στερλινών και απαιτώντας λεόντιους όρους, με αποκορύφωμα η δανειακή σύμβαση να μη κυρωθεί από την Βουλή, αλλά με βασιλικό διάταγμα! Ο Συγγρός και η παρέα των Γάλλων, παρενέβησαν στο βασιλιά, με επιχείρημα ότι αν υπογράψει θέτει τις προϋποθέσεις αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας, ο βασιλιάς πείστηκε, δεν υπέγραψε και ο Τρικούπης παραιτήθηκε. Το Τρίτο Κόμμα, δημιούργημα των Γάλλων, χρησιμοποιήθηκε ξανά, αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε ο Συγγρός και γάλλοι φίλοι του. Ο πρωθυπουργός Σ. Σωτηρόπουλος, μη θέλοντας να χρεωθεί τη χρεωκοπία και τη ρετσινιά του πράκτορα των γαλλικών συμφερόντων, ήλθε σε συνεννόηση με τους Άγγλους της Hambro για την ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους. Οι Άγγλοι θα του έδιναν ένα δάνειο με το οποίο θα κεφαλαιοποιούνταν τα καθυστερούμενα τοκομερίδια των δανείων του 1881, 1884, 1889 και 1890. Δηλαδή, οι ομολογίες των δανείων αυτών που έληγαν την 1η Ιουλίου 1895, θα εξοφλούνταν με ομολογίες του νέου δανείου.

Για την εξυπηρέτησή του παραχωρήθηκαν στους άγγλους δανειστές τα έσοδα : από τους άμεσους φόρους, τα τέλη (προξενικά, αγκυροβολίας και φαρικά) και τα δικαιώματα του ελληνικού δημοσίου. Ήταν μία πρακτική που είχε εφαρμοστεί δύο χρόνια νωρίτερα από την Αργεντινή, η οποία βρισκόταν και αυτή σε κρίση. Οι Γάλλοι άρχισαν να μιλούν για «δόλια χρεωκοπία», οι περίφημες αγορές απαξίωναν τα ελληνικά ομόλογα. Το σύστημα άντεξε έξι μήνες πριν καταρρεύσει, συμπαρασύροντας μαζί του και την κυβέρνηση Σωτηρόπουλου (28/10/1893). Η εντολή δόθηκε στον Τρικούπη, ο οποίος ακύρωσε το δάνειο και στράφηκε πάλι στις αγορές. Η επίσημη αναγγελία της χρεωκοπίας, ήταν πλέον υπόθεση λίγων εβδομάδων. Στις 10 Δεκεμβρίου, ο Τρικούπης από το βήμα της Βουλής είπε το περίφημο: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Ο Τρικούπης ανακοίνωσε «κούρεμα» των τοκομεριδίων κατά 70% και εφαρμογή προγράμματος λιτότητας με ανελέητη φορολογία. Στα διεθνή χρηματιστήρια, η αξία των ελληνικών ομολόγων κατέρρευσε και οι θεσμικές ηγεσίες των χωρών των δανειστών, άρχισαν τον …πόλεμο. Οι απειλές ήταν πρωτοφανείς, με προεξέχοντα το Γερμανό αυτοκράτορα Καϊζερ Γουλιέλμο, ο οποίος προσέβλεπε στον προσεταιρισμό της Τουρκίας μέσω του ελληνικού εξευτελισμού! Στο εσωτερικό διαμορφώθηκαν οι πλέον ετερόκλητες συμμαχίες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης

συσπειρώθηκαν σε ένα ενιαίο μέτωπο. Ο βασιλιάς «αγάπησε» τον Δηληγιάννη. Οι εκπρόσωποι των Γάλλων, ο Συγγρός και ο Βλαστός, «αγάπησαν» τους γερμανούς. Ένα διευθυντήριο κατά της χώρας και του Τρικούπη στήθηκε στο Παρίσι, με επικεφαλής τον Βλαστό. Οι διαδηλώσεις στην Αθήνα διαδέχονταν η μία την άλλη και ο Τρικούπης στη Βουλή …ψήφιζε νομοσχέδια. Σε μία από αυτές, εμφανίστηκε ο διάδοχος του θρόνου ο Κωνσταντίνος -αυτός που συγκρούστηκε λίγες δεκαετίες μετά με τον Ελ. Βενιζέλο και προκάλεσε τον εθνικό διχασμό. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του Τρικούπη και την παραίτηση της κυβέρνησής του. Η πρώτη χρεωκοπία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους είχε ολοκληρωθεί…

1932 : Όταν οι εταίροι οδηγούν την Ελλάδα στην χρεωκοπία

Η περιγραφή του «ελληνικού χρεωστασίου» το Μάιο του 1932, είναι συγκλονιστική:

Το Μάρτιο του 1932 (31/3), η κυβέρνηση Βενιζέλου κατέθεσε νομοσχέδιο «περί προσωρινής ρυθμίσεως ζητημάτων δημοσίου χρέους», ενώ εξήγγειλε ότι από 1ης Απριλίου οι τόκοι των εσωτερικών δανείων θα «κουρεύονταν» κατά 25%. Την 1η Απριλίου όμως, πληρώθηκαν κανονικά τα τοκομερίδια των δανείων, ενώ ο Βενιζέλος έκανε σαφές ότι «δεν είναι δυνατόν να καταβάλλωμεν εκ του ισχνού καλύμματος της Εκδοτικής άλλο τοκομερίδιον, εάν το Συμβούλιο της ΚΤΕ δεν ανταποκριθεί εις τας αιτήσεις μας… Δεν είναι δυνατόν να δεχθώμεν ανεπαρκή επικουρία…». Με την έκφραση ανεπαρκή επικουρία, εννοούσε ότι θα πρέπει παράλληλα με το δάνειο, να δοθεί και πενταετές πάγωμα των δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους. Η προοπτική ενός φαύλου κύκλου δανεισμού για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων, ήταν ο εφιάλτης του.

Παράλληλα, υποβλήθηκε αίτημα στην ΚΤΕ για χορήγηση δανείου 50 εκατ. δολαρίων. Την ίδια στιγμή (26/4), τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας ήταν μόλις 2.336.608 δολάρια. Το Συμβούλιο της ΚΤΕ συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση στις 12 Απριλίου, για να εξετάσει τα αιτήματα παροχής βοήθειας από την Ελλάδα, την Αυστρία, την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία. Στις 15 Απριλίου μίλησε στο συμβούλιο ο Ελ. Βενιζέλος. Η φράση «Έχετε υπ ‘όψιν σας ότι αν αφήσετε αβοήθητα τα μικρά κράτη, μαύρο μέλλον αναμένει την Ευρώπη…» που διατύπωσε κατά την αγόρευση του, εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και σήμερα. Το συμβούλιο απέρριψε το αίτημα για την παροχή του δανείου, ενώ για το θέμα της αναστολής των τοκοχρεολυσίων επισήμανε, ότι θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ ελληνικής κυβερνήσεως και των ομολογιούχων.

Ο Ελ. Βενιζέλος, μετά την απόφαση, έσπευσε να δηλώσει : « Διέβημεν τον Ρουβίκωνα και ηδυνήθημεν να τον διέλθωμεν όχι μόνο χωρίς ζημίας, αλλά και με πλεονεκτήματα». Ουσιαστικά υπονοούσε, η απώλεια της μάχης δεν πρέπει να βαρύνει την Ελλάδα, αλλά τους ομολογιούχους.

Επανήλθε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου, αλλά στο μεταξύ με τηλεγράφημα είχε δώσει εντολές να κηρυχθεί η Ελλάδα από 1ης Μαΐου σε «προσωρινόν χρεοστάσιο». Δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του ο ξένος παράγοντας και να απειλεί. Στις 14 Μαΐου, ο βρετανός πρεσβευτής έκανε έντονο διάβημα διαμαρτυρίας για τη μη καταβολή των τοκομεριδίων. Πέντε μέρες αργότερα, ανάλογα διαβήματα έκαναν οι πρέσβεις της Ιταλίας και της Γαλλίας. Εμμέσως πλην σαφώς προειδοποιούσαν για αντίποινα. Η κυβέρνηση Βενιζέλου μετρούσε μέρες, καθώς στις 21 Μαΐου υπέβαλε την παραίτησή της. Η χώρα έμπαινε σε μία περίοδο έντονης πολιτικής και κυβερνητικής αστάθειας. Η κυβέρνηση Παπαναστασίου, αποδείχθηκε βραχύβια και η Ελλάδα άρχισε να πληρώνει τις συνέπειες της κρίσης, καθώς οδηγείτο με γοργά βήματα σε ένα νέο διχασμό.

Έτσι κατέληξε μία ιστορία η οποία ξεκίνησε με την μεγάλη παγκόσμια ύφεση του 1929, η οποία έφθασε στην Ελλάδα με καθυστέρηση (από το 1930) και ανέδειξε και πάλι όλα τα προβλήματα που την ταλάνιζαν: μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα που χρηματοδοτούνταν με εξωτερικό δανεισμό. Φυσικά, η ιστορία έχει τους γνωστούς πρωταγωνιστές : κερδοσκόπους, έλληνες και ξένους, εμπλοκή του ξένου παράγοντα προς όφελος των ομολογιούχων, απροθυμία των διεθνών φορέων να στηρίξουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας. Το πιο σημαντικό στοιχείο της κρίσης είναι, ότι ανέδειξε το πρόβλημα που έχουν οι «ευαίσθητες» οικονομίες όταν συνδέουν βασικά οικονομικά τους μεγέθη, όπως π.χ. τη διακύμανση της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος τους ή τα δημοσιονομικά τους στοιχεία (χρέος, έλλειμμα), με κάποια σταθερή μεταβλητή που αποτρέπει την ελεύθερη διακύμανσή τους. Στην κρίση του 1932 είχαμε την έμμεση σύνδεση της ισοτιμίας της δραχμής (μέσω της στερλίνας αρχικά και του δολαρίου στην συνέχεια), με το χρυσό.

Ας πάμε όμως την ιστορία από την αρχή. Η Ελλάδα, το 1922 βρέθηκε στην δίνη μίας εθνικής τραγωδίας. Η μαζική άφιξη προσφύγων απαιτούσε τεράστια κεφάλαια για την αποκατάστασή τους. Παράλληλα, έπρεπε να χρηματοδοτήσει ένα τεραστίων διαστάσεων για τα ελληνικά δεδομένα πρόγραμμα οικονομικής ανόρθωσης. Η χρηματοδότησή τους έγινε κυρίως με δάνεια από το εξωτερικό. Το σύνολο των δανείων που συνήφθησαν κατά την περίοδο 1922-1932 έφθασε το 1,02 δις. χρυσά φράγκα, ποσό που αντιπροσώπευε περίπου το 150% του ΑΕΠ. Κύριοι δανειστές ήταν η βρετανική Hambro΄s, η αμερικάνικη Speyer and Co και η Εθνική Τράπεζα.

Η ευκολία πρόσβασης οφείλονταν στα υψηλά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, τα οποία ήταν έως και τρείς φορές υψηλότερα από τα βρετανικά. Παράλληλα, η τιμή έκδοσης ήταν 89%, γεγονός που σημαίνει ότι από τα 1,02 δις., στα ελληνικά χαρτοφυλάκια έφθασαν τα 900 εκατ. περίπου. Εκτιμάται, ότι οι δαπάνες εξυπηρέτησης ήταν 30 εκατ. δολάρια το χρόνο. Με απλά λόγια, ήταν μία μόνιμη πληγή, τόσο για τις εισαγωγές, όσο και για τα συναλλαγματικά διαθέσιμα. Η διεθνής ύφεση που κτύπησε την παγκόσμια οικονομία μετά τη χρηματιστηριακή κρίση του 1929, ήταν η αιτία που ανέδειξε το πρόβλημα και οδήγησε στη χρεωκοπία.

Η Ελλάδα έχοντας συνδέσει την ισοτιμία της δραχμής με τη στερλίνα, βρέθηκε στη δίνη της κρίσης, όταν η Βρετανία αποφάσισε να εγκαταλείψει το χρυσό κανόνα τον Σεπτέμβριο του 1931. Η στερλίνα υποτιμήθηκε, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν εγκατέλειψε την πολιτική της σταθερής ισοτιμίας και προσδέθηκε στο δολάριο. Όμως η εμμονή στην πολιτική της σταθερής ισοτιμίας, πυροδότησε ένα κύμα κερδοσκοπίας, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν έλληνες και ξένοι κεφαλαιούχοι.

Μάλιστα, μεταξύ των κερδοσκόπων ήταν και η Εθνική Τράπεζα. Ο διοικητής και ο υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος δεν δίστασαν να την καταγγείλουν για την «απαίσια αυτή κερδοσκοπία». Ήταν άλλωστε γνωστός ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο πιστωτικών ιδρυμάτων. Το «κερδοσκοπικό παιγνίδι» βασίζονταν στο στοίχημα της υποτίμησης της δραχμής και αυτό σήμαινε αυξημένη ζήτηση για συνάλλαγμα. Τα συναλλαγματικά διαθέσιμα τις παραμονές τις χρεωκοπίας, είχαν σχεδόν εξανεμιστεί, καθώς από τα 38,9 εκατ. δολάρια που ήταν το 1930, στις αρχές του 1932 ήταν 2,5 εκατ. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι σε έξι μέρες (21/9-26/9/1931), τα συναλλαγματικά διαθέσιμα μειώθηκαν κατά 3,6 εκατ. δολάρια. Η ελληνική οικονομία ήταν έρμαιο των κερδοσκόπων συναλλάγματος.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχαν επιβληθεί περιορισμοί στην αγορά συναλλάγματος, αλλά στις 24 Σεπτεμβρίου η Τράπεζα της Ελλάδος ζήτησε την επιβολή συναλλαγματικών περιορισμών και τα μέτρα εγκρίθηκαν δύο μέρες μετά. Πέραν των συναλλαγματικών περιορισμών, αυξήθηκε το προεξοφλητικό επιτόκιο σε 12% και ταυτόχρονα επιβλήθηκε στις τράπεζες το καθεστώς των υποχρεωτικών καταθέσεων στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Προφανής στόχος να περιοριστούν οι κερδοσκόποι, με το να αυξηθεί το κόστος της δραχμής και να ελεγχθεί η ποσότητα δραχμών στην αγορά. Η συναλλαγματική κρίση πέρασε στην πραγματική οικονομία, η οποία υπέφερε πλέον από την μείωση των εξαγωγών, την πιστωτική ασφυξία και το πανάκριβο χρήμα. Η θεωρία του ντόμινο είχε πλέον ενεργοποιηθεί. Και ενώ η οικονομία ασφυκτιούσε και τα ελλείμματα μεγάλωναν, τα κερδοσκοπικά παιγνίδια με το συνάλλαγμα δεν σταματούσαν. Η χρεωκοπία είχε αρχίσει να συζητείται ως προοπτική (υπήρχε και σχετική αρθρογραφία από τον Δ. Μάξιμο του Λαϊκού Κόμματος), η οποία διαψεύστηκε από την Κυβέρνηση.

Η ώρα των αξιολογητών είχε φθάσει. Ο Βενιζέλος, επισκέφτηκε στις αρχές Ιανουαρίου τη Ρώμη, το Παρίσι και το Λονδίνο, όπου βρίσκονταν οι έδρες των δανειστών και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για νέο δάνειο. Οι δανειστές συμφώνησαν να ανατεθεί στη Διεθνή Οικονομική Επιτροπή, η σύνταξη μίας έκθεσης αξιολόγησης για την ελληνική οικονομία και στη συνέχεια θα έπαιρναν τις αποφάσεις τους. Ο Βενιζέλος ενημέρωσε τους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι ενέκριναν τη διατήρηση της σταθερής ισοτιμίας, με βάση το χρυσό.

Το Φεβρουάριο του 1932, έφθασαν οι αξιολογητές με επικεφαλής τον O.Niemeyer. Η έκθεση που συνέταξαν ήταν καταπέλτης: η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είχε κάλυμμα σε χρυσό για τα τραπεζογραμμάτια. Δεν υπήρχαν χρήματα για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων του εξωτερικού δανεισμού. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα έφθανε τα 400 εκατ. δραχμές από 300 εκατ. την προηγούμενη χρονιά, παρά τις λογιστικές και ταμειακές παρεμβάσεις που είχαν γίνει. Η μοναδική λύση το πενταετές πάγωμα των πληρωμών και ένα νέο δάνειο 

-από το 

http://stokokkino.gr/article/1000000000001652/Istories-gia-tis-kriseis-xreous#sthash.NJtCiZwP.dpuf

Βίκτωρ Ουγκό: "Eκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή". - H πρώτη Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση της Λέσβου με τα "Ανοιχτά Σχολειά" στο Λισβόριο Λέσβου

  Ανοιχτά Σχολειά  
| |

ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Όταν οι άνθρωποι έρχονται μαζί

η λύση είναι κοντά…

Στη φράση αυτή του Βίκτωρα Ουγκό,από το λόγο που εκφώνησε το 1847 στη Βουλή των Ομοτίμων της Γαλλίας, αποτυπώνεται επιγραμματικά η άποψη ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 19ου αι. για την αξία, τη σημασία και τη συμβολή της εκπαίδευσης. Επίκαιρη όσο ποτέ η φράση αυτή μας εμπνέει και μας καθοδηγεί. Κόντρα στην μιζέρια των καιρών, την σταθερή απαξίωση του πολιτισμού, τις ανύπαρκτες δραστηριότητες και την ισοπεδωτική υποκουλτούρα, η μόνη διέξοδος - ανάσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της επαρχίας του σήμερα είναι η πολιτιστική έκφραση, σε κάθε της μορφή.

Πριν από τρία χρόνια το δημοτικό σχολείο Λισβορίου Λέσβου έκλεισε λόγω των συγχωνεύσεων.Το πιθανότερο να κατέληγε σ' ένα ακόμη σχολείο - φάντασμα όπως τόσα άλλα. Αποφασίσαμε λοιπόν να στεγάσουμε εκεί μία Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση.Την ονομάσαμε "Ανοιχτά Σχολειά" και φιλοδοξούμε να δώσουμε και να πάρουμε μια ανάσα μες στο ασφυκτικό περιβάλλον του σήμερα.



Τα "Ανοιχτά Σχολειά" φιλοδοξούν να αφυπνίσουν πνευματικά, να κινητοποιήσουν και να υπενθυμίσουν αξίες και ιδέες που, ανάμεσα στον διαρκή ανελέητο αγώνα της επιβίωσης, του άγχους της επόμενης ημέρας και του επόμενου έκτακτου δελτίου ειδήσεων, φαίνεται πως ξέπεσαν, άδικα και άδοξα...

Ο πολιτισμός λοιπόν είναι δικαίωμα αλλά και επιτακτική ανάγκη.Ένα πολυκέντρο, μια κοιτίδα πολιτισμού, ένα εργοτάξιο δράσης φιλοδοξεί ν'αποτελέσει η πρώτη Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση της Λέσβου.
Φτιάξαμε μια Κοιν.Σ.Επ., εγώ και άλλοι τέσσερις ομοϊδεάτες, την ονομάσαμε «Ανοιχτά Σχολειά» και ξεκινήσαμε έναν αγώνα 9 μηνών -γέννα κανονική- να πάρουμε άδειες από φορείς, υπουργεία κ.λ.π. προκειμένου να 'χουμε την έδρα μας εκεί.


Η αίθουσα θύμιζε αποθήκη, βρώμα, ποντίκια και μες στο χάος, ποντικοφαγωμένα, καλλιγραφημένα αρχεία συσσιτίων του 1912(!), βιβλία του 1895 τυπωμένα «Εν Κωνσταντινουπόλει» αλλά και φιλοβασιλικά, που έχουν όμως και αυτά τη σημασία τους.

Ξεκινούσαμε λοιπόν κάθε πρωί με τους κουβάδες και τις σφουγγαρίστρες, καθαρίζαμε, τρίβαμε, ζωγραφίζαμε, ώρες ατελείωτες. Περιττό να πω, όχι lowbudget, κυριολεκτικάnobudget ήταν η όλη προσπάθειά μας.



Σκοπός του Συνεταιρισμού είναι η παραγωγή προϊόντων και η παροχή υπηρεσιών για την ικανοποίηση των αναγκών της συλλογικότητας (πολιτισμός, περιβάλλον, οικολογία, εκπαίδευση, παροχές κοινής ωφέλειας, αξιοποίηση τοπικών προϊόντων, διατήρηση παραδοσιακών δραστηριοτήτων και επαγγελμάτων, αγωγής υγείας κ.α.) που προάγουν το τοπικό και συλλογικό συμφέρον, την προώθηση της απασχόλησης, την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και την ενδυνάμωση της τοπικής ή περιφερειακής ανάπτυξης.

Μαθήματα εικαστικού ενδιαφέροντος που θ' απευθύνονται ανάλογα σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Συγκεκριμένα:
1) Ζωγραφικής, αγιογραφίας, ιστορίας της τέχνης, κεραμικής, θεατρικού παιχνιδιού, κουκλοθεάτρου και κατασκευής κούκλας, ραπτικής και μεταποίησης
2) Φωτογραφίας & κινηματογράφου, μουσικής, ακροβατικών, μουσικοκινη-τικής και χορού, ξένων γλωσσών, παραδοσιακής υφαντουργίας, καλαθοπλεκτικής, κατασκευής χειροποίητου σαπουνιού κλπ.
3) Συλλογή παραδοσιακών παραμυθιών, ομαδική συγγραφή παραμυθιών για τα παιδιά του δημοτικού με την εικονογράφησή τουςκαι την έκδοσή τους
4) Περιβαλλοντική εκπαίδευση και διαφύλαξη ντόπιων ποικιλιών δίνοντας προτεραιότητα στις ντόπιες ποικιλίες
5) Την ανάδειξη περιοχών, όπως του Λισβορίου και της ευρύτερης περιοχής του κόλπου της Καλλονής, σε αρχαιολογική κοιτίδα του πολιτισμού της νήσου Λέσβου
6) Διοργάνωση εκθέσεων και συνεδρίων
7) Διοργάνωση Φεστιβάλ μουσικών εκδηλώσεων και θεατρικών παραστά-σεων, σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό
8) Προβολή ταινιών
9) Θερινές δραστηριότητες για παιδιά (θερινό σχολείο)
10) Ευαισθητοποίηση για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία
11) Ραδιόφωνο για παιδιά
12) Προαγωγή της υγείας
13) Διαπολιτισμική εκπαίδευση
14) Δραστηριότητες που θα προάγουν τη σχέση με την Τουρκία και τους κατοίκους των απέναντι παραλίων.
15) Θερινά εργαστήρια για παιδιά και ενηλίκους.
16) Εκπαίδευση και στήριξη ευπαθών ομάδων και ομάδων απειλούμενων από κοινωνικό αποκλεισμό.
Ως τώρα, (μέσα Μάρτη ξεκινήσαμε «και με την βούλα του νόμου»), οι συναντήσεις μας έχουν να κάνουν με κάποιες «χρηστικές» ομιλίες ως προς τους ενήλικες, π.χ. μια γιατρίνα απ'τους γιατρούς του κόσμου, κάποιες κοινωνικοί λειτουργοί, που, εννοείται, έρχονται αφιλοκερδώς.



Με τα παιδιά κάνουμε διάφορα, και τον χειμώνα σκαρώσαμε τα δικά μας, τα παιδιά είναι πάντα ανοιχτά, καλοπροαίρετα και το σημαντικότερο, διαθέτουν ένστικτο, κανείς δεν μπορεί να τους τη φέρει και «άμα γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Το καλοκαιρινό μας εργαστήρι θ' αρχίσει τον Ιούνη με μαθήματα, που δεν μ' αρέσει η λέξη, άσε που ως τώρα νιώθω πως αυτά μου κάνουν μάθημα... θα ζωγραφίζουμε, θα ψήνουμε τα κεραμικά μας, θα γράφουμε παραμύθια και θα τα εικονογραφούμε, θα κάνουμε ό,τι γουστάρει η ψυχή μας.

Και βέβαια στο προαύλιο θα παίζουμε καραγκιόζη, θα βλέπουμε ταινίες, θα παίζουμε μουσικές.
Και πιο συγκεκριμένα:
Στις 11/6 θα 'χουμε Καραγκιόζη
Τα μαθήματα, κατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά, κεραμική, παραμυθοφτιαξίματα θ'αρχίσουν στις 17/6
Το παζάρι αντιπραγματισμού
Δύο ομιλίες σε ιατρικά θέματα
Προβολή ταινιών Ηλία Σολομού
Και τέλος αιμοδοσία

Ραλλού Σκαρβέλλη

 http://eyploia.gr/

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;, του Ευτύχη Μπιτσάκη

• Previous
• Next

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Ομως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)

Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;

Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.

Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.

Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)

Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;

Η σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή απαιτεί τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου σωτηρίας, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία και θα ανακόψει την πορεία προς το βάραθρο. Το μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος: στάση πληρωμών, ακύρωση των μνημονίων, προσπάθεια ακύρωσης της δανειακής σύμβασης (στόχος μάλλον ανέφικτος, λόγω των δρακόντειων όρων της σύμβασης), εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης με κύριο στόχο τον παραγωγικό τομέα κ.λπ.

Αλλά θα πει το ΚΚΕ: Εξωραϊσμός του καπιταλισμού! Και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Δεν αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής. Λοιπόν: Επανάσταση! Ανατροπή κ.λπ. Σύμφωνοι! Κομμουνιστική απελευθέρωση! Δύο φορές σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα μας; Δείτε τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Και τι έλεγε ο Λένιν στην εποχή του; Δεν θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν έγκλημα να ρίξουμε την πρωτοπορία στη μάχη, προτού κερδίσει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ευνοϊκή στάση της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ευνοϊκή στάση της κοινωνίας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επανάστασης; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Το γιατί, δεν είναι του παρόντος!

Εστω όμως: Ποιος θα ήταν η πρωτοπορία και ο καθοδηγητής μιας ενδεχόμενης επανάστασης; Το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη μορφή σοσιαλισμού που κατέρρευσε; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Πέρα απ’ αυτό: Ποια δύναμη η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτοπορία, έχει διαμορφωμένη στρατηγική της πορείας προς τον σοσιαλισμό; Το ΚΚΕ; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ας ηρεμήσουμε. Η πλειοψηφία των αριστερών ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στις ανάγκες της ιστορικής στιγμής. Στην ανάγκη σωτηρίας του ελληνικού λαού. Αρχίζουμε συνεπώς από αυτό το αίτημα.

Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για σοσιαλισμό! Λάθος: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αλλο αν θα θελήσει ή αν θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει. Αλλά υποστηρίζουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ας μην κάνουμε προφητείες… Αλλο το πρόγραμμα του ιστορικού (μακριά τη λήξει) ΠΑΣΟΚ και άλλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλος ο λαός του ΠΑΣΟΚ (αγρότες μικροαστοί, ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα, που δεν ονειρεύονταν σοσιαλισμό) και άλλος ο λαός της Αριστεράς: οι επιζώντες αγωνιστές της γενιάς μου (Αντίσταση, Εμφύλιος), οι αγωνιστές της ΕΔΑ, οι νέοι (τότε) Λαμπράκηδες, οι αγωνιστές εναντίον της χούντας, οι αγωνιστές των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Ολοι αυτοί θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;

Ας μην κάνουμε προφητείες. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Στην Ιστορία, πεδίο δυνατοτήτων, τίποτε δεν προβλέπεται με βεβαιότητα και τίποτα δεν αποκλείεται. Το τυχαίο υπάρχει πάντα, εναντίον της ντετερμινιστικής μοιρολατρικής αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας.

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου σωτηρίας. Ενα ελάχιστο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση του μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Τι θα γίνει όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ; Μέσα ή έξω; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια από τις συνιστώσες της Αριστεράς έχει πειστική απάντηση στο ερώτημα «Η Ελλάδα είναι βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;»; Και η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι ιστορική πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, επιστρέφουμε στις «εθνικές» οικονομίες, που θα είναι πηγή νέων αντιθέσεων; Οι απαντήσεις της Αριστεράς είναι απλώς συνθήματα.

Τότε τι κάνουμε; Υποστηρίζω ότι η μόνη στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι η οργάνωση και ο συντονισμός του εργατικού κινήματος και των αριστερών δυνάμεων, πανευρωπαϊκά, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος μακρινός μπροστά στη σημερινή οπισθοδρόμηση, αλλά ίσως ο μόνος μαρξιστικά ορθός.

Στο μεταξύ: Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος στην Αριστερά για την Αριστερά, για την Αριστερά και τα κινήματα, για το Μέτωπο, για το πρόβλημα της Ε.Ε., για τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος της ιστορικής στιγμής; Ή θα συνεχίσει τον εμφύλιο, με συνέπεια τον δικό της εκφυλισμό και την καταστροφή της πατρίδας μας;

Χρόνια τώρα ορισμένοι πρόβλεπαν την κρίση και τη διάλυση του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο (στην εποχή μας) πείραμα. Αν στηριχτεί κριτικά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, θα μπορούσε να αντέξει τον ταξικό πόλεμο. Αν αφεθεί μόνος και αν καταρρεύσει, όσοι δεν μπήκαν μαζί του στη μάχη, θα νιώθουν δικαιωμένοι λέγοντας «εμείς τα προβλέψαμε»;

Συνεπώς: Λαϊκό μέτωπο σωτηρίας. Ευρύτερο λαϊκό κίνημα που θα στηρίζει κάθε θετικό μέτρο. Κριτική στήριξη της ενδεχόμενης κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Θα ανταποκριθούν στο «προσκλητήριο των καιρών» οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς; Και αντίστοιχα, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ: Τι κάνει σήμερα ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φίλων του και την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς; Θα αγωνιστεί οργανωμένα και αταλάντευτα για να επιτευχθεί σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό, δηλαδή το πρώτο βήμα της δύσκολης, επώδυνης και μακράς πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση; Και στη συνέχεια: Δημόσιος διάλογος μεταξύ των τριών συνιστωσών της Αριστεράς, για μια τεκμηριωμένη λύση του προβλήματος ευρώ-Ε.Ε. και για τη διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής της πορείας προς τον σοσιαλισμό.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

http://rednotebook.gr/2014/06/to-erotima-einai-poia/

ΕΜΠ (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο) - εκατοντάδες προσλήψεις υπαλλήλων αορίστου χρόνου, χωρίς διαγωνισμό

   ΕΠΑΝΥΠΟΒΟΛΗ - ΕΠΕΙΓΟΝ  

Στο ΕΜΠ (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο) που υπηρετώ, έχουν γίνει εκατοντάδες προσλήψεις υπαλλήλων αορίστου χρόνου, χωρίς διαγωνισμό, κάτω από το απόλυτο καθεστώς γενικευμένης οικογενειοκρατίας, που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και ως εκ τούτου και με παράνομες προσλήψεις και άλλες, δήθεν νομιμοφανείς.

Σε ένα τέτοιο καθεστώς οικογενειοκρατίας, παράνομων προσλήψεων αορίστου χρόνου που μπήκαν από το παράθυρο, κλικών, κομματισμού, ημετέρων, ανομίας, διαπλοκής κ.λ.π., εξυπακούεται ότι σε κάθε περίπτωση διαμορφώθηκαν άθλιες εργασιακές συνθήκες. Για να σώσουν την οικογενειοκρατία, τους αορίστου χρόνου που μπήκαν από το παράθυρο, την διαπλοκή, την ανομία, τις “φαμίλιες”, τους ημέτερους, επινοούν κάθε είδους τεχνάσματα και μεθοδεύσεις. Στο καθεστώς οικογενειοκρατίας, τους έξω από αυτήν, τους εξαναγκάζουν σε αδράνεια (στο ψυγείο). Τα μέλη της οικογενειοκρατίας αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία, εκλέγουν με την ψήφο τους υπηρεσιακά συμβούλια, διοικήσεις, συλλογικά όργανα, τοποθετούνται αναξιοκρατικά προϊστάμενοι κ.λ.π.

Φυσικό είναι τα μέλη της οικογενειοκρατίας και να χαρακτηρίζουν δήθεν ικανούς τα μέλη τους και τους εκτός οικογενειοκρατίας δήθεν ακατάλληλους. Ποιοι θα με αξιολογήσουν, για να απολυθώ; Τα μέλη της οικογενειοκρατίας; Τα υπηρεσιακά συμβούλια ή άλλα όργανα που βγαίνουν με τις ψήφους της οικογενειοκρατίας, αφού αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία; Οι «φαμίλιες»; Μήπως η όλη προσπάθεια των προϊσταμένων θα είναι να σώσουν την οικογενειοκρατία, αυτούς που μπήκαν από το παράθυρο, χωρίς διαγωνισμό, «την σάρκα από την σάρκα τους»; Θα αξιολογήσουν αρνητικά με τεχνάσματα ικανούς υπαλλήλους, με εμπειρία, πτυχιούχους, οι οποίοι προσλήφθηκαν μετά από επιτυχία τους σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό, για να σωθούν οι ημέτεροι; Μήπως η οικογενειοκρατία οδηγεί και σε φαινόμενα διαφθοράς; Πρέπει να διαλυθεί η οικογενειοκρατία από τις Δημόσιες υπηρεσίες. Να διωχθούν οι επίορκοι αρμόδιοι, που προέβησαν σε αυτές τις προσλήψεις. Ναι στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά με διαφάνεια και αξιοκρατία. Σε ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας, οι έξω από αυτήν, δέχονται διαρκή ηθική παρενόχληση (mobbing) και έναν επαναλαμβανόμενο εκφοβισμό και συστηματική εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying). Επομένως επιβάλλεται άμεσα η Νομοθετική ρύθμιση για την προστασία του εργαζόμενου από: Την ηθική παρενόχληση (mobbing) & τον εκφοβισμό και την εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying), το οποίο ζητά και η Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει νομοθετηθεί σε άλλες Χώρες.

Η αξιολόγηση πρέπει να γίνει από ανεξάρτητη αρχή και όχι από την οικογενειοκρατία, την διαπλοκή, τους παράνομα προσληφθέντες, τις «φαμίλιες».

Σε ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας, μια συνεχής και διαρκής ηθική παρενόχληση (mobbing) και ένας επαναλαμβανόμενος εκφοβισμός και συστηματική εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying), είναι βέβαιον, ότι έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων-θυμάτων και κατ’ επέκταση, των οικογενειών τους. Φυσικό είναι τα μέλη της οικογενειοκρατίας να χαρακτηρίζουν δήθεν ικανούς τα μέλη τους και τους εκτός οικογενειοκρατίας δήθεν ακατάλληλους.

Μετά από προσωπική οδυνηρή εμπειρία μου, που λαμβάνει χώρα τα τελευταία έτη, ως υπάλληλος, έχω υποστεί και υφίσταμαι μια συνεχή και διαρκή ηθική παρενόχληση (mobbing) και έναν επαναλαμβανόμενο εκφοβισμό και συστηματική εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying), σας εκθέτω τις απόψεις μου για τα εξής:

Επιβάλλεται άμεσα η Νομοθετική ρύθμιση για την προστασία του εργαζόμενου από την ηθική παρενόχληση (mobbing) & τον εκφοβισμό και την εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση (bullying):

Είναι κακοήθης συμπεριφορά και η υποβολή του εργαζόμενου σε ψυχολογική παρενόχληση, μιας συστηματικής και διαρκούς επίθεσης σε βάρος ενός προκαθορισμένου θύματος από ένα μεμονωμένο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, που σκοπό έχει να πλήξει και να βλάψει την φήμη, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητα του υπαλλήλου-θύματος και να τον ωθήσει τελικά να εγκαταλείψει την θέση εργασίας του. Πρόκειται ουσιαστικά για μία κατάσταση ψυχολογικής βίας-τρομοκρατίας. Εχθρικές συμπεριφορές που συνιστούν παρενόχληση αποτελούν οι προσβολές, η απομόνωση, συνεχών αρνητικών σχολίων, διάδοσης κουτσομπολιού, η χρησιμοποίηση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, μειωτικά σχόλια, στέρηση ευκαιριών, αγένεια, πειράγματα, ύπουλοι εκφοβισμοί, χρησιμοποίηση αισχρής γλώσσας ή σαρκασμού, διαβολές, εργασιακή υπονόμευση, εξευτελισμού, εισβολή στην ιδιωτική ζωή, ταπεινώσεις, συνεχής κακολογία,εξαναγκασμός σε αδράνεια, διάδοση αρνητικών σχολίων, καψώνια στην χορήγηση αδείας, φωνές δυνατά μπροστά σε άλλους, υποτιμητικά σχόλια, διάδοση ψεύτικων φημών, συκοφαντίες, εξευτελισμού, οι προσβολές στην προσωπική αξιοπρέπεια και η λεκτική βία κ.λπ. Είναι η επαναλαμβανόμενη αδικαιολόγητα επιθετική και κακοήθης συμπεριφορά κατά ενός εργαζομένου, που περιλαμβάνει ψυχολογική και λεκτική βία στον χώρο εργασίας. 

Γίνεται χρήση εκδικητικών, μνησίκακων, κακόβουλων ή εξευτελιστικών προσπαθειών για να υποβιβαστεί ένας υπάλληλος. Τέτοιες επίμονες αρνητικές επιθέσεις πάνω στην προσωπική ή επαγγελματική απόδοση είναι απρόβλεπτες, παράλογες και άδικες. Μειώνουν συστηματικά τον υπάλληλο-στόχο, για να διαβρώσουν την όποια υποστήριξη αναζητήσει αργότερα και τον δυσφημούν. Ο εκφοβισμός είναι μια σκόπιμη, επαναλαμβανόμενη και ασεβής συμπεριφορά προς έναν εργαζόμενο που έχει επιλεγεί ως στόχος. Ο εκφοβισμός και η βία, συνοδεύονται από απειλές ή προσβολές. Έτσι δημιουργείται ένα έντονα τοξικό εργασιακό περιβάλλον.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ειδικό νομοθετικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του φαινομένου της ηθικής παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο. Στην Ελλάδα για να τεκμηριωθεί νομικά το mobbing είναι δύσκολο με την υπάρχουσα νομοθεσία!

Το 2005 ψηφίστηκε ο Νόμος 3304 για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας, στον τομέα της απασχόλησης και της εργασίας (ΦΕΚ Α’ 16/27-01-2005). Ο Νόμος αυτός ενσωμάτωσε τις οδηγίες 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ, ωστόσο περιορίζει το παράνομο των παρενοχλήσεων μόνο σ’ αυτές που έχουν ως έρεισμα και βάση, τα πιο πάνω, χωρίς να επεκτείνεται ή να εστιάζει σε κάθε παρενοχλητική συμπεριφορά της οποίας μπορεί να τύχει ο εργαζόμενος στον χώρο εργασίας του.

Χωρίς διάθεση υπερβολής, οδηγούμαστε στο λογικό συμπέρασμα ότι: Για όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δεν ανήκουν σ’ αυτές τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες επιτρέπεται απροκάλυπτα η προσβολή, η απαξίωση, η περιφρόνηση, η περιθωριοποίηση, η υποβάθμιση, η υποτίμηση, η επιθετική συμπεριφορά κ.λπ.!!!

Και είναι επιτακτική ανάγκη η αντιμετώπιση της εργασιακής παρενόχλησης, καθώς επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες δείχνουν ότι έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την σωματική και ψυχική υγεία των εργαζομένων και κατ’ επέκταση, των οικογενειών τους.

Σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν νόμοι που ρυθμίζουν με σαφήνεια τέτοιες καταστάσεις. Θύματα συμπεριφοράς mobbing μπορούν να καταφύγουν στα δικαστήρια και να μηνύσουν τον εργοδότη τους ή τον/-τουςmobber(s).

Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισαν να περιλαμβάνουν στις νομοθεσίες τους προβλέψεις για την ηθική παρενόχληση από το 1990 και ύστερα. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι πως σε κάποιες χώρες, αιτία για να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση αποτέλεσαν επιστημονικές έρευνες σχετικά με το φαινόμενο, οι οποίες έτυχαν μεγάλης απήχησης και ενδιαφέροντος π.χ., η Σουηδία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Γερμανία κ.λπ. Επίσης και σε άλλες χώρες υπάρχει νομοθεσία στην οποία μπορεί να καταφύγει ο εργαζόμενος που έγινε στόχος κακομεταχείρισης, όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ κ.λ.π.

Η νομοθετική ρύθμιση για την προστασία από το φαινόμενο της ηθικής παρενόχλησης, κρίνεται απαραίτητη και στην Ελλάδα, αφού θα αποτελούσε ένα είδος ελάχιστης πρόληψης και θα προέβλεπε τρόπους επίλυσης και αποκατάστασης της αξιοπρέπειας των θυμάτων. Επιπλέον, η διεξαγωγή ερευνών για την καλύτερη κατανόηση των διαφόρων παραμέτρων του φαινομένου, την έκτασή του σε υπηρεσίες και οργανισμούς και την εκ μέρους της πολιτείας προτάσεων και εφαρμογής μέτρων είναι επιβεβλημένη. Η νομική ομπρέλα που πρέπει να ανοιχτεί για το ζήτημα πρέπει να είναι κάτι πολύ περισσότερο από διεκδίκηση αποζημιώσεων. Οφείλει να δρα στην κατεύθυνση της πρόληψης, αλλά και στην προστασία του υπαλλήλου- θύματος που καταγγέλλει το φαινόμενο.

Ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, θα πρέπει άμεσα να γίνει νομοθετική ρύθμιση, για την προστασία των μαρτύρων για την διαφθορά. Τούτο εξάλλου ζητά και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνον έτσι θα αποκαλυφθούν οι επίορκοι, ώστε να διωχθούν.

Γ. Λ.

Γεώργιος Λουλούδης <geoloul@otenet.gr>

Carmina Burana - Σκηνική καντάτα του γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ (1895-1982)

Σκηνική καντάτα του γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ (1895-1982).

Γράφτηκε το 1935 για μεγάλη ορχήστρα, χορωδία και σολίστ. Είναι βασισμένη σε μεσαιωνικά ποιήματα του 12ου και 13ου αιώνα, που γράφτηκαν από μοναχούς και ανακαλύφθηκαν σε πάπυρο το 1803 στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μπόιερν της Βαυαρίας, εξ ου και η ονομασία τους Carmina Burana (Κάρμινα Μπουράνα), στα λατινικά Τα τραγούδια του Μπόιερν.

Το χειρόγραφο που βρέθηκε περιλαμβάνει 228 ποιήματα, θρησκευτικού και κοσμικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία είναι γραμμένα σε διάφορες γλώσσες ή χρησιμοποιούν λέξεις από διαφορετικές γλώσσες μέσα στο ίδιο ποίημα (Μακαρονισμός). Ο Ορφ μελοποίησε 24 κοσμικά ποιήματα για την τύχη, τον έρωτα και το κρασί.

H πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 8 Ιουνίου 1937 στη Φρανκφούρτη. Η μεγάλη επιτυχία των Carmina Burana αιφνιδίασε τον Ορφ, που έγραψε έμπλεος χαράς στον εκδότη του: «Ό,τι συνέθεσα μέχρι τώρα και το έχεις στην κατοχή σου πρέπει να καταστραφεί. Το έργο μου αρχίζει με το Carmina Burana».

To Ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας θορυβήθηκε με το περιεχόμενο κάποιων ποιημάτων. Παρόλα αυτά, έγινε το πιο δημοφιλές για το κοινό μουσικό κομμάτι που γράφτηκε στη δεκαετία του '30. Η δημοτικότητά του διαρκώς αυξανόταν μετά τον πόλεμο και τη δεκαετία του '60 έγινε τμήμα του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου.

Στη χώρα μας, το Carmina Burana έγινε γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του '80, κυρίως από την πομπώδη εισαγωγή του Ο Fortuna, που «άνοιγε» τις συγκεντρώσεις του «Ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ.

Το έργο χωρίζεται σε πέντε βασικά τμήματα και 25 συνολικά μέρη, με το πρώτο να επαναλαμβάνεται κατά το ήμισυ στο τέλος:

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη αυτοκράτειρα του κόσμου)

1. O Fortuna (Ω, Τύχη)
2. Fortune plango vulnera (Θρηνώ της τύχης τα χτυπήματα)

Ι. Primo vere (Άνοιξη)

3. Veris leta facies (Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης)
4. Omnia sol temperat (O ήλιος κυβερνά τα  πάντα)
5. Ecce gratum [Ιδού η χαρούμενη (άνοιξη)]

Uf dem Anger (Στο Λιβάδι)

6. Tanz (Χορός)
7. Floret silva nobilis (Το ευγενικό δάσος με τα άνθη)
8. Chramer, gip die varwe mir (Γυρολόγε, δώσ' μου χρώμα)
9. Reie (Είδος κυκλικού χορού)
10. Were diu werlt alle min (Όλος ο κόσμος δικός μου) «...Θα χάριζα όλο τον κόσμο για να κράταγα  στην αγκαλιά του τη βασίλισσα της Αγγλίας» λέει ένα στιχάκι.

ΙΙ. In Taberna (Στην Ταβέρνα)

11. Estuans interius (Φλέγομαι μέσα μου)
12. Olim lacus colueram (Κάποτε ζούσα στις λίμνες)
13. Ego sum abbas (Εγώ είμαι ο ηγούμενος) …«και μοναχοί μου οι πότες», συνεχίζει το ποίημα.
14. In taberna quando sumus (Όταν είμαστε στην ταβέρνα)

ΙΙΙ. Cour d'amours (Η Αυλή της Αγάπης)

15. Amor volat undique (Η Αγάπη πετάει  παντού)
16. Dies, nox et omnia (Μέρα, νύχτα και κάθε τι)
17. Stetit puella (Ένα κορίτσι στέκεται)
18. Circa mea pectora (Στο στήθος μου)
19. Si puer cum puellula (Εάν ένα αγόρι με ένα κορίτσι) ...«μείνουν σε ένα μικρό δωμάτιο, τι ευτυχία», συνεχίζει το ποίημα.
20. Veni, veni, venias (Έλα, Έλα, Ω, Έλα)
21. In truitina (Στην ισορροπία)
22. Tempus est iocundum (Χαρούμενος είναι ο χρόνος)
23. Dulcissime (Γλυκυτάτη)

Blanziflor et Helena (Μπλαζινφλόρ και Ελένη)

24. Ave formosissima (Σε χαιρετώ ομορφοτάτη)

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη, αυτοκράτειρα του κόσμου)

25. O Fortuna (Ω, Τύχη)

http://agapidinami.blogspot.gr/2014/06/carmina-burana.html

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr